Paul Verhaeghe is professor psychologie aan de Universiteit van Gent, onder meer bekend van zijn veel gelezen boek Identiteit.

De school is een weerspiegeling van de neoliberale maatschappij, gekenmerkt door de survival of the strongest. Dat vertaalt zich in het gekende watervalsysteem en een sterk toenemend aantal stoornissen. De leerkracht wordt herleid tot half manager, half therapeut.
In het opvoedingsproces van een kind is de leerkracht essentieel. Hij of zij kan het verschil maken voor het kind. Dat komt omdat de identiteitsvorming voor een groot deel gebeurt op school. Of je dat wil of niet, de school heeft een enorme impact op de identiteit van elk kind. Maar, wat is dat, identiteit, en hoe belangrijk is dat?
"In het opvoedingsproces van een kind is de leerkracht essentieel. Hij of zij kan het verschil maken voor het kind".

De ontwikkeling van identiteit
Identiteit speelt een centrale rol in ons leven. Het gaat over de vraag wie we zijn, hoe we ons gedragen en voelen, welke opvattingen we er op nahouden, enz. Daarover bestaan twee intuïtieve opvattingen: identiteit zou onveranderlijk zijn en zit ook diep van binnen in elk individu.
Beide opvattingen zijn fout. Identiteit komt van buiten af, ze is een constructie. Dat toont adoptie aan. Neem een Indiase baby en laat die opgroeien in Oostende. Zij zal een Oostendse identiteit verwerven. Maar laat diezelfde baby opgroeien in Parijs, dan zal zij zich tot een heuse Parisienne ontpoppen.
Identiteit heeft m.a.w. meer te maken met worden dan met zijn. Het is de omgeving en de wisselwerking tussen jezelf en je omgeving die ervoor zorgen dat je bent wie je bent. Daarom is identiteit ook niet onveranderlijk, maar evolueert ze doorheen de tijd.

Twee processen
Twee processen sturen de identiteitsontwikkeling: identificatie en separatie. Het eerste proces wordt tegenwoordig ook spiegeling of ‘mirroring’ genoemd. De vroegste versie van dit proces kennen we allemaal zeer goed en zien we aan het werk bij baby’s. De baby huilt (natte luier) en als bij toverslag verschijnt mama in zijn blikveld, maakt troostende geluidjes en produceert een daarbij behorende gezichtsuitdrukking. De baby neemt dat over.
Via deze ‘spiegel’ leren we wat we voelen, hoe we ons moeten gedragen, en ruimer wie we zijn. Het woord identiteit komt van het Latijnse woord ‘idem’, of gelijk. We worden iemand door te gelijken op wat ons voorgehouden wordt.
Maar dat is niet het enige proces, want dan zouden we allemaal klonen zijn. Er is nog een tweede proces: het verlangen naar separatie. Het is afstand nemen of zelfs ronduit afwijzen van wat ons voorgehouden wordt, het is het kiezen voor iets anders. We zien dat proces bijvoorbeeld aan het werk bij de ‘trotsfase’ van de kleuter.
Het zijn deze twee processen samen die bepalend zijn voor het unieke karakter van elk individu. Beide processen hangen af van het aanbod van wat uit onze omgeving komt.
"We worden iemand door te gelijken op wat ons voorgehouden wordt".

Geen kenmerken maar verhoudingen
De inhoud van identiteit wordt vaak verkeerd begrepen. Het is niet een geheel van kenmerken, maar een uiterst belangrijke verhouding t.o.v. een heleboel zaken. Het is om te beginnen een verhouding t.o.v. het andere geslacht. Het andere geslacht is een noodzakelijke tegenpool om een invulling te kunnen geven aan de eigen gender identiteit. Mannelijkheid hangt af van hoe je vrouwelijkheid hebt leren percipiëren en vice versa.
Het is ook een verhouding t.o.v. de oudere. Het bijzondere aan deze verhouding is dat het in de loop van je leven switcht. Het is verder een verhouding t.o.v. onze evennaaste: broers, zusters, collega’s, … Het is tenslotte een verhouding t.o.v. onszelf. ’s Morgens in de spiegel begin je eigenlijk al een dialoog met jezelf.
Deze verhoudingen zijn nooit neutraal. Ze zijn doordrongen van normen en waarden. Zo is kussen in een Bollywoodfilm (India) verboden. Bij ons is een vrouw die meerdere minnaars heeft vooral verdacht, terwijl een man met verscheidene vriendinnen juist succesvol heet. Enzovoort.

Dragende verhouding
Identificatie en separatie werken alleen maar als er een ‘dragende verhouding’ is. Die verhouding is bepalend of iets overgedragen wordt of niet. Aan zijn eerstejaars studenten vraagt prof. Verhaeghe bij welke leerkracht ze in het secundair onderwijs iets geleerd hebben. Als hij dan vraagt of dit te maken heeft met het vak, dan is het antwoord steevast neen. Het heeft te maken met de leerkracht. Als hij dan doorvraagt of die leerkracht ‘leuk’ was, dan is het antwoord ook neen. Het antwoord is een combinatie van respect, autoriteit en liefde. Als die combinatie er is, dan gaat de uitwisseling van start, anders werkt die niet.
Identiteit ligt niet vast maar verschuift voortdurend en in de ontwikkeling ervan is het onderwijs zeer determinerend. De school is een kruispunt op het vlak van identiteit, sociale houdingen, aanbrengen van waarden, …
"Een leerkracht moet niet leuk zijn maar een combinatie van respect, autoriteit en liefde uitstralen".

Het neoliberale mensbeeld
Verloopt de identiteitsvorming vandaag beter of slechter dan vroeger? Volgens Verhaeghe is het vandaag slechter dan voorheen. Dat is niet alleen een aanvoelen, dat blijkt uit een aantal objectieve gezondheidscriteria, zoals het gebruik van psychofarmaca, huishoudelijk geweld, aantal psychiatrische bezoeken, uitval op school, enz. We kennen de cijfers van jaar tot jaar per land. De laatste tien jaar laten de cijfers globaal gesproken een negatieve evolutie zien.
Die evolutie loopt parallel met de toenemende inkomensongelijkheid in onze neoliberale maatschappij. De ongelijkheid is zowel financieel als sociaal.
Onze identiteit is een product van de neoliberale verhoudingen. Men kan ze omschrijven als de homo economicus. Margaret Thatcher verwoordde die visie heel scherp. Volgens haar bestond er niet zoiets als een samenleving, er zijn alleen individuen. In die opvatting ligt alle accent op efficiëntie en output - het nieuwe toverwoord. Er moet zoveel mogelijk geproduceerd worden tegen een zo goedkoop mogelijke prijs.

De neoliberale school
En dat is niet alleen zo in de productiesectoren, maar ook en zelfs in het onderwijs. De beste onderwijsinstellingen (universiteiten) zijn diegene met de hoogste output. En hoe verkrijg je dat? Door onderlinge concurrentie te organiseren en de spelers op het veld angst aan te jagen. Daarom moeten die onderwijsinstellingen met elkaar vergeleken worden en krijgen ze dan een plaats op een ranglijst.
Het mensbeeld dat daaronder zit is de mens als makelaar en als hypercompetitief wezen. De mens als makelaar, dat betekent dat hij alles kan bereiken als hij zich maar voldoende inspant. Alles is maakbaar, als je dat maar wil en ervoor gaat. Als je ergens niet in lukt dan is het omdat je niet genoeg je best hebt gedaan, eigen schuld dikke bult. Toevalligheden, tegenslag of weinig kansen, … dat bestaat allemaal niet.
De mens als hypercompetitief wezen, dat betekent dat hij alleen uit is op eigen belang, op individuele winst.
Een goede illustratie van dat mensbeeld zie je in de reality programma’s op zowat alle tv-zenders: één iemand haalt het ten koste van de losers. Tegenwoordig is het belangrijkste scheldwoord ‘loser’.
"Een goede illustratie van het hypercompetitief mensbeeld zie je in de reality programma’s op zowat alle tv-zenders: één iemand haalt het ten koste van de losers".

De school als voorsortering van de werkvloer
Kan de school dit probleem van foute identiteitsvorming oplossen? Professor Verhaeghe vindt dit een moeilijke vraag, maar hij denkt van niet. Wat wel vast staat is dat een school deze achteruitgang ofwel kan afzwakken ofwel kan versterken. En helaas is het laatste het geval. Ons onderwijs wordt ingezet voor economisch ideologische doelstellingen. De school is een weerspiegeling van de neoliberale maatschappij. Die wordt gekenmerkt door de survival of the strongest, een maatschappij van losers en winners. De besten worden voorgeselecteerd en de anderen worden weg geselecteerd.
In het onderwijs vertaalt zich dat in het watervalsysteem. Je ziet dat ook in het taalgebruik: kennis is menselijk kapitaal, leren is lange termijninvestering, enz. Het resultaat is een opdeling van succesvolle jongeren en niet-succesvolle jongeren. Jongeren ‘moeten het maken’, ze worden aangezet tot competitieve individualisten met weinig gevoel voor solidariteit. Leerlingen die in hogere onderwijsvormen zitten kijken tegenwoordig met minachting neer op leerlingen uit lagere niveaus. Dat was vroeger niet het geval. Vroeger werd er uitdrukkelijk geleerd om samen te werken en respect te hebben voor de anderen. Op die manier is de school de voorsortering van de werkvloer.
"Leerlingen die in hogere onderwijsvormen zitten kijken tegenwoordig met minachting neer op leerlingen uit lagere niveaus. Dat was vroeger niet het geval".

Lang leve de stoornissen
De groep die niet slaagt, de niet-succesvolle jongeren dus, worden vaak gelabeld met een ‘stoornis’, een of andere afwijking. Daarom wordt er ook voortdurend gemeten. Als een kind afwijkt van het gemiddelde, als het niet perfect beantwoordt aan wat vereist wordt, dan heeft het een ‘stoornis’, is het letterlijk ‘gestoord’. Tegenwoordig zijn er al ontwikkelingsdoelen voor vierjarige kleuters, die dan op een oudercontact aan bod kunnen komen, zo in de zin van “de knipvaardigheden van uw kindje zijn niet op peil”…
Een stoornis is alles wat niet aan de succesvolle norm voldoet. Bovendien gaat het hier om het waanidee dat het om een ‘ziekte’ gaat. Het neoliberaal model is zeer beschuldigend, als je het niet waarmaakt dan is het je eigen schuld. In dat model voelt diegene die de norm niet haalt zich een mislukkeling. Dat is erg en zwaar om dragen, maar gelukkig is er het label van de stoornis. Want die werkt nu juist verontschuldigend. Bij een stoornis ligt de fout immers niet bij jezelf, bij je inspanning, bij de opvoeding of bij het onderwijs. Het is het gevolg van iets waar jezelf niet kan aan doen, pech dus. Vandaar het grote succes van die vele stoornissen, zowel bij ouders als bij leerkrachten.
Tegenwoordig zijn er meer en meer labels voor van alles en nog wat. Als een kind niet graat stil zit en zich weinig concentreert in de les, dan krijgt het de label ADHD. Als het niet voldoende gehoorzaamt krijgt het de label ODD.[1] Enzovoort.
Kinderen hebben inderdaad steeds meer problemen, maar die labels zijn daarbij niet behulpzaam, integendeel. Deze stoornissen worden opgevat als ziektes die bestreden moeten worden met medicijnen. Deze opvatting is volgens Verhaeghe totaal fout. Die stoornissen zijn het psychosociaal gevolg van onze hedendaagse identiteit. Bovendien komen de bijbehorende behandelingen ervan neer op een verdoken disciplinering van het kind, zonder dat het wezenlijk probleem wordt opgelost. Met die labels concentreer je je op één bepaald aspect van het gedrag, maar besteed je geen of weinig aandacht aan de dieperliggende problemen waar het kind mee zit.
"Als een kind niet graag stil zit en zich weinig concentreert in de les, dan krijgt het de label ADHD. Als het niet voldoende gehoorzaamt krijgt het de label ODD".

Half manager, half therapeut
Neem je de twee aspecten samen – de homo economicus en de vele stoornissen – dan is de leerkracht tegenwoordig half manager en half therapeut.
De identiteit van de leerkracht is ten volle neoliberaal ingekleurd. Hij moet zich zowel economisch als juridisch verantwoorden. Economisch: wat is de output, hoeveel heb je gezien? Juridisch: is alles volgens de regels verlopen.
Op die manier is de autonomie aan het verdwijnen. De ideale leerkracht is de gestuurde professional die volgens de protocollen werkt, geen enkele ‘fout’ maakt.
"De ideale leerkracht is de gestuurde professional die volgens de protocollen werkt, geen enkele ‘fout’ maakt".
Wat ontbreekt is de pedagogische verantwoordelijkheid, en die heeft alles te maken met het scheppen van die noodzakelijke ‘dragende verhouding’ met leerlingen.
Het typische van een ‘dragende verhouding’ is dat je die niet kan veralgemenen. Je moet die telkens opnieuw aanpassen. Elk kind is verschillend, elke klas ook, en dat vraagt telkens een andere aanpak. Daarom is autonomie zo belangrijk. Vandaag steekt men leerkrachten in een keurslijf van ‘één maat voor alles en iedereen’. Dat moeten we in vraag stellen.
De hamvraag is in welke richting we onze jongeren willen sturen, welke soort identiteit wij ze willen aanreiken: een competitieve of een humanitaire? Willen wij ze doen ontwikkelen als succesvolle managers van zichzelf of als jongeren doordesemend van waarden als rechtvaardigheid, solidariteit en waardigheid.


Bron: www.dewereldmorgen.be