Lucas Catherine herdenkt met bitterheid de oprichting van de staat Israël.

Vandaag viert Israël de oprichting van de staat Israël zestig jaar geleden. Op 15 mei, de verjaardag volgens onze kalender, wordt dat nog eens overgedaan. De Palestijnen kunnen alleen maar rouwen.
Israël werd letterlijk opgericht op de ruïnes van het grootste deel van Palestina. 418 Palestijnse dorpen en 6 grote steden werden etnisch gezuiverd. Het was geen collateral damage in een oorlog, maar lang voorheen gepland. Vanaf de jaren dertig stelden de zionistische organisaties in toenmalig Brits Palestina een inventaris op van alle Arabische dorpen met een evaluatie over hoe ze die zouden kunnen veroveren. Die plannen werden in 1948 met geweld en terreur uitgevoerd.

Op die manier verkreeg Israël de controle over 78 procent van de grond van Palestina (slechts 6,7 procent was eerder aangekocht) en werd twee derde van de oorspronkelijke bevolking verdreven. Daarnaast legde Israël beslag op alle huizen en hun inboedel, ook op alle banktegoeden van de Palestijnen. Volgens David Horowitz, de eerste gouverneur van de Israëlische nationale bank, bedroegen die banktegoeden meer dan 100 miljoen pond, dat is in huidige waarde 3,6 miljard euro. Om te zorgen dat niemand zou terugkeren en zijn bezit opeisen werden in het pas opgerichte parlement enkele fundamentele wetten gestemd.

Apartheid

De Palestijnse nationaliteit, die voorheen gold voor zowel Joden als Palestijnen, werd afgeschaft. Er komt een aparte wetgeving, die nog steeds van kracht is, voor de pas gearriveerde kolonisten en de autochtone Palestijnen: De Wet op Terugkeer geldt enkel voor joden. Zij kunnen op eenvoudig verzoek het staatsburgerschap krijgen. Voor de Palestijnen geldt een aparte wet, de nationaliteit door residentie, goedgekeurd twee jaar later. Om Israëliër te worden, en dus in hun land te kunnen wonen, moeten zij aan vier zeer strenge voorwaarden voldoen. Die nieuwe nationaliteitswet had als doel, zoals de eerste Israëlische premier Ben Goerion zei, "te zorgen dat zij niet terugkeren".

Die wet heeft tot gevolg dat alle vluchtelingen en alle bewoners van de Westelijke Jordaanoever en Gaza uit de boot vallen. Slechts 1.000.000 van de 6.000.000 Palestijnen slaagden erin het staatsburgerschap te verwerven. Als er vanuit Gaza nu Qassamraketten worden afgeschoten naar Sederot, Ashdod of Ashkelon, weet dan dat die plekken vroeger andere namen droegen: Najd, Isdud, Majdal Ashkelan, en dat hun vorige bewoners in Gaza als vluchteling leven. Najd, het huidige Sederot, heeft 5.000 vluchtelingen in Gaza, Isdud 35.000 en Ashkelan 71.000.

Massale plundering

En dan is er 'De Wet op het Eigendom van Afwezigen' (wet gestemd in 1950). Die wet heeft als doel alle grond en ander bezit van de vluchtelingen over te dragen naar de staat en het Joods Nationaal Grondfonds en te beheren volgens het principe: 'Verkoop, verpachting of ruil kunnen slechts plaatsvinden als die dienen voor de inplanting van joden in het land.' Op die manier werd 93 procent van het Israëlische grondgebied "onvervreemdbaar eigendom van heel het joodse volk". De Palestijnen die staatsburger zijn - 20 procent van de Israëlische bevolking - krijgen er geen toegang toe.

Om de verjoodsing van het land te symboliseren werden alle plaatsnamen verhebreeuwst. In 1949 richtte Ben Goerion daarvoor een speciaal comité op en Jaffa werd Yafo, Akka Akko, Beisan Betshean, Lydda Lod... Om het Arabische uitzicht van die steden te veranderen werden de huizen met de mooiste architectuur systematisch op bevel van Ben Goerion verwoest.

Nog om het joodse karakter van de staat te onderstrepen vroeg men alle immigranten om zoveel mogelijk hun Europese familienaam te verhebreeuwsen: David Grün werd Ben Goerion; Simon Persky, Peres; Isaak Rabinowitz, Yitzak Rabin; Ehud Berkovitz, Barak; Ariël Scheinerman, Sharon; Benjamin Mileikowsky, Netanyahu en de bekende schrijver Amos Oz heette oorspronkelijk Klausner.

Terreur

Wat heeft die nieuwe 'Europese staat' in het Midden-Oosten gebracht? Een nieuwigheid als terreur. De eerste zionistische militie in Palestina, Bar Giora (gesticht in 1907), had reeds als motto 'In vuur en bloed zal Juda heropstaan'. En aan dat motto heeft Israël zich gehouden. De eerste kaping van een burgervliegtuig in het Midden-Oosten gebeurde in december 1954, onder leiding van minister Moshe Dayan. Het was een Syrisch lijntoestel en de bedoeling was "gijzelaars te nemen om onze gevangenen vrij te krijgen".

De eerste bombrieven werden in 1962 door Israël verstuurd naar Duitse wetenschappers die voor Egypte werkten. Het eerste flatgebouw dat uit louter politieke terreur werd opgeblazen, stond in Beiroet en werd door een commando van het Israëlische leger met bewoners en al in 1973 de lucht in geblazen. Eind jaren 1960 en begin jaren 1970 bombardeerde Israël massaal Palestijnse vluchtelingenkampen in Jordanië met napalm- en splinterbommen. Hamas werd pas twee decennia later opgericht.

Democratie

Israël heeft toch democratie gebracht? Hoe vaak horen we het niet, "de enige democratie in het Midden-Oosten"? Voor joden ja, niet voor de oorspronkelijke bevolking. De man die dat ooit het mooist formuleerde is Ariël Sharon. Ter gelegenheid van de 45ste verjaardag van de staat Israël pleegde hij een essay in Yediot Aharonot (Het Laatste Nieuws), de meest gelezen krant van Israël. Enkele frappante citaten:

"De onafhankelijkheidsverklaring van Israël verwijst nergens naar een 'democratische' staat, maar wel naar een joodse, een zuiver joodse staat... Dat is geen toeval. Het doel van het zionisme was niet om hier democratie in te voeren. Deze duidelijke tegenstelling tussen De Terugkeer naar Zion en de principes van democratie is al lang bekend. Van in het prille begin had het zionisme geen andere keus dan tegen de principes van de democratie in te gaan. Bij het begin van het Britse mandaat vroegen de Arabieren, toen 90 procent van de bevolking, een democratisch zelfbeschikkingsrecht. De zionistische beweging moest zich tegen die democratische eis met alle middelen verzetten... Dit land is gesticht door vreemdelingen die immigreerden tegen de wet in en met wapengeweld.
Israël heeft een oorlog gevoerd tegen de bewoners van dit land en hun steden veroverd. Het verplichtte de inwoners te vertrekken, en als ze niet meewerkten werden ze gedeporteerd... Bestaat er iets meer ondemocratisch en discriminatorisch dan De Wet op Terugkeer?... Om al die redenen moeten wij ons verzetten tegen het toepassen van democratische principes als het gaat om ons fundamenteel belang, want dat zou steun betekenen voor het Palestijnse nationalisme. Het zou een idiotie zijn die lijnrecht ingaat tegen de geschiedenis van het zionisme en van onze joodse aanwezigheid. Het zou nationale zelfmoord betekenen."

Zelfs democratie valt er volgens Ariël Sharon in Israël niet te vieren. Valt er eigenlijk wat te vieren?

Auteur: Lucas Catherine in 'De Morgen' van 8 mei 2008

Lucas Catherine is auteur, onder andere van 'Palestina, de laatste kolonie?'  Regelmatig komt hij spreken voor de Volkshogeschool.